To αβοήθητο παιδί

O κ. K. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:

Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τί το βασάνιζε.

- Νά! είχα δυό γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο, μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα από το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί.

- Καλά και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος

- Πως... Φώναξα! είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.

- Και δεν σ' άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάϊδεψε στοργικά το παιδί.

- Όχι! αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας με αναφυλλητά.

- Δεν μπορείς να φωνάξεις πιό δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.

- Όχι! αποκρίθηκε το παιδί, που, βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει, είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.

- Τότε δώσε μου και τ' άλλο! είπε ο άνθρωπος.

Πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.

[επιλογή από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ" του Μπέρτολντ Μπρέχτ]